آوردهاند که زینت جهانشاه به همراه پدرش، سرهنگ حبیبالله فرود (سرپرست محصلان وزارت جنگ آن دوران) ایران را به مقصد آلمان ترک کرده بود و پس از چند سال زندگی در سوئیس، آلمان و فرانسه و فراگیری هنر خیاطی و طراحی مد و اداره بوتیک نزد طراحان و مدسازان مطرح آن زمان از جمله پیر بالمن در سال ۱۳۲۱ به همراه همسرش که یکی از افسران نظام بود به ایران بازگشت و در بدو ورود به کشور، اقدام به افتتاح یک لباسفروشی و خیاطخانه در خیابان امیریه شهر تهران کرد. این بانوی هنرمند در مدت سه ماه موفق شد نود دست لباس زنانه برای هنگام صبح، عصر و شب تولید کند و با پوشاندن به تن مانکنها و دخترها، آنها را در معرض مشاهده پانزده تن از زنان از فرنگ برگشته که با مد روز اروپا آشنا بودند قرار دهد. طراحی لباسهای جهانشاه آمیختهای بود از مدلهای غربی و دید شخصی خودش. نامگذاری لباسها از روی گلها یا فصول انجام میشد و جنس پارچهها از لمه و مخمل انتخاب میشدند. او در ادامه مسیر سعی کرد تا کت و دامنهایش را متناسب با اعتقادات دینی زنان ایران و پالتوها و آستینهایش را آزاد و سرخودگشاد و یقهدار طراحی کند. این زن پس از ده سال از افتتاح مغازه لباسفروشی و خیاطخانه خود به فکر استفاده از مدل لباسهای قدیمی در کار خود افتاد و با الهام از موزه مردمشناسی مانتویی را طراحی کرد که شبیه ردای مردان قدیمی بود و آستینهای گشادی داشت که با استقبال فراوانی روبرو شد. او که تا سال ۱۳۷۴ خورشیدی به کار خیاطی و مدسازی ادامه داد، در حقیقت شروعکننده راهی شد که ابتدا توسط فرزندش و سپس دیگران ادامه یافت. |